Elke maand actueel gebleven columns uit de oude doos.

Twee juli-columns: zoals de bijen na maanden van hard werken er hoogzomer aan toe zijn om uit te zwermen, zo krijgen ook mensen - dit jaar meer dan ooit - de onbedwingbare neiging om op reis te gaan. Meer columns vind je met een klik op onderstaande titels of in het menu hierboven:

> Uit de Jonas-rubriek Aarde van de jaren '90

> Uit  de Natuurkalender in Paradijsvogels Magazine (2015-2016)

Duurzaam naar Vakantie?

“Wanneer gaan we weer naar Vakantie?”, vraagt de jongste op een zomers avondje in de tuin. Voor de kinderen is Vakantie de naam van ons favoriete zomerverblijf aan de rand van Nederland. Die plek betekent een paar weken onbekommerd genieten van zwemmen in een beekje, paardrijden en kampvuurtjes. Jarenlang was dat  ver genoeg van huis om ons in een ander land te wanen.

Voor de  oudste zoon is dit de laatste jaren aan het veranderen – voor hem is het een sport geworden om met zn vrienden een zo ver mogelijke reisbestemming te vinden. Dat het vertier daar vervolgens beperkt blijft tot zon en strand is van minder belang. Eenzelfde gedrag zie ik trouwens ook bij mn collega’s die met hun vakantieplannen tegen elkaar opbieden met verre vreemde oorden, waar nooit iemand eerder was, hooguit Tom Waes of Floortje Dessing.  Het mag ook wat kosten en dan denk ik vooral aan vliegtuigbrandstof, energie en bijbehorende vervuiling en daar ligt voor mij nou net de grens van vakantieplezier.

Juist in mn vrije tijd wil ik me liever niet bezighouden met milieu- en aanverwante problemen en er ook niet teveel aan bijdragen. Desnoods blijven we gewoon thuis. Bijkomend voordeel is dat in de zomermaanden volop groenten en fruit beschikbaar zijn uit eigen land en zelfs uit eigen tuin. Dan hoeven we dit tenminste niet uit warmere oorden te laten aanvliegen. Dat terwijl de prijs van deze vergehaalde  voedingsmiddelen net als de vliegtickets gemakkelijk kunnen concurreren tegen streekproducten en een vakantie binnen de landgrenzen.

Het milieu betaalt steeds de prijs: niet de vervuilende vakantieganger – net zo min als de consument die het hele jaar door groente en fruit uit de hele wereld wil blijven eten: de milieubelasting wordt nauwelijks doorberekend in de prijs van vliegtuigbrandstof. Er is geen land dat deze belasting durft te innen, maar ook in Brussel wordt dit grensoverstijgend probleem niet aangepakt. Het zou ongetwijfeld de internationale handel in gevaar brengen. En daarom is het zelfs niet opgenomen in het Kyotoprotocol of in de verdragen van de daaropvolgende klimaattoppen. Zo blijft elke consument en vakantieganger medeplichtig aan de opwarming van de aarde.

Bij terugkeer op het werk kan ik mn collegaas zeggen dat ik een fantastische thuisvakantie heb gehad, maar meestal  vragen  ze als eerste waar ik geweest ben.  Ik heb mn antwoord al klaar: ik was naar Vakantie!

Pieter Geluk – Metro lezerscolumn - mei 2014